Stadnicki Mikołaj h. Drużyna (ok. 1446–1490), kasztelan przemyski, wojewoda bełski. Pisał się ze Żmigrodu, Łyszkowic, Niedźwiedzia, Stadnik lub Radenic.
S. był wnukiem Zbigniewa (zob.), synem Mikołaja (zob.) i Katarzyny, dziedziczki dóbr żmigrodzkich, bratem rodzonym Katarzyny, żony Jana Trzecieskiego; braćmi przyrodnimi S-ego byli Jan Bochnia, pisarz kapituły gnieźnieńskiej (z pierwszego małżeństwa ojca), oraz pochodzący z drugiego małżeństwa matki Wojszykowie: Jan i stolnik krakowski Krzesław.
Po śmierci ojca S-m i jego siostrą opiekowała się matka oraz kaszt. biecki Dobiesław Kmita z Wiśnicza. W r. 1452 przy pośrednictwie komisarzy królewskich na czele z kaszt. krakowskim Janem Czyżowskim matka S-ego i jej drugi mąż, Krzesław Wojszyk z Wojczy, zawarli ugodę ze stryjami S-ego: Stanisławem z Kamyszowa i Zbigniewem ze Stadnik. Katarzyna musiała zrezygnować na rzecz braci swego zmarłego męża z przejętego po nim majątku, w tym z inwentarza żywego i ruchomości, zatrzymując jedynie wieś Łyszkowice z tytułu opisanych jej przez męża posagu i wiana. Stryjowie jako opiekunowie ojcowizny mieli corocznie odkładać dla S-ego i jego siostry 60 grzywien w depozycie u rajców krakowskich, z sumy tej – po pokryciu zobowiązań wobec służby i domowników zmarłego – potrącając sobie rocznie 10 grzywien na utrzymanie chłopca pozostającego pod ich opieką do uzyskania przez niego pełnoletniości, podobnie jak Katarzyna 10 grzywien na utrzymanie córki. Matka starała się zapewnić S-emu staranne wykształcenie. W r. 1458 wraz z Dobiesławem Kmitą zobowiązała stryjów S-ego do przekazania chłopcu 10 grzywien na pokrycie kosztów jego nauki z zastrzeżeniem, że sumę tę, ewentualne inne przekazane mu na ten cel, mogą sobie potrącić z wyżej wymienionego depozytu. Pierwsze samodzielne wystąpienie S-ego miało miejsce 10 VI 1461, gdy zobowiązał się przekazać swemu szwagrowi Janowi Trzecieskiemu 150 grzywien jako część posagu siostry. W r.n. wykupił S. od matki ustanowiony przez ojca zapis 400 grzywien jej posagu i wiana, a następnie ustanowił dla niej dożywocie na swych dobrach ojczystych. W r. 1463 spłacił siostrę z ojcowizny, w tym także z tenut na Rusi.
S. rozpoczął karierę jako dworzanin Kazimierza Jagiellończyka. Dn. 5 X 1469 usprawiedliwiał swą nieobecność w sądzie ziemskim w Proszowicach pobytem na wojnie u boku króla. Ponieważ w tym czasie król był w drodze z Litwy na sejm piotrkowski, nieprecyzyjne to zeznanie odnieść należałoby do obecności S-ego w orszaku dworskim. Dn. 20 XI 1470 w Piotrkowie S. otrzymał od monarchy zapis 70 grzywien na wchodzącej w skład jego dóbr macierzystych tenucie Brzozowa opodal Żmigrodu (w trzy lata później zapis ten rozszerzono jeszcze dwukrotnie o kolejne sumy). O udziale S-ego w wojnie polsko-węgierskiej w l. 1471–4 zachowały się jedynie pośrednie wzmianki, lecz niewątpliwie musiał on odgrywać w tych wydarzeniach ważną rolę jako współwłaściciel leżącego w pobliżu granicy węgierskiej Żmigrodu. Dn. 26 XI 1471, w czasie wyprawy królewicza Kazimierza na Węgry, S. usprawiedliwiał nieobecność w sądzie grodzkim przemyskim służbą zbrojną na terenie pow. bieckiego. W sierpniu 1473 pozwał bez powodzenia kustosza krakowskiego Jana Wojszyka z Wojczy o broń i pancerze wartości 55 fl., a to w odpowiedzi na wyrok komisarzy królewskich, nakazujący S-emu wydać warte 22 fl. uzbrojenie, wysłane ongiś przez Wojszyka swemu bratankowi Janowi za jego pośrednictwem. W związku z ciągłym zagrożeniem ze strony Węgier południowej granicy Królestwa, S. nadal pozostawał w służbie królewskiej, o czym świadczy list inhibicyjny króla przedstawiony 5 i 10 I 1474 w sądzie ziemskim przemyskim, nakazujący zawiesić wszelkie toczące się przeciw niemu sprawy. W kilka dni później (13 I) wojska węgierskie szybkim wypadem zdobyły i spustoszyły Żmigród z zamkiem, wycofując się dopiero w wyniku postanowień pokoju zawartego 21 II w Starej Wsi.
Przed 12 IV 1481 otrzymał S. kaszt. przemyską. Częstotliwość wystąpień S-ego na listach świadków dokumentów królewskich wskazuje, że należał on w l. osiemdziesiątych do najbliższego grona doradców Kazimierza Jagiellończyka. Szczególnie bliskie stosunki łączyły go z Kmitami, czemu sprzyjało słabnięcie poczucia odrębności herbów Drużyna Stadnickich i Śreniawa Kmitów. W dn. 7 I 1482 oraz 7 i 13 I r.n. poręczał S. w sądach za Stanisława Kmitę z Wiśnicza (w pierwszym przypadku wspólnie z jego braćmi Piotrem i Andrzejem); był także obecny 17 VIII 1484 w grodzie sanockim, gdzie przeprowadzali oni dział swych dóbr. Występował jako mediator, gdy krewni, synowie Zbigniewa ze Stadnik dokonywali w r. 1482 działu dóbr. Dn. 24 II r.n. pobrał ze skarbu królewskiego kwit na 30 grzywien na pokrycie kosztów poselstwa do Mołdawii, dokąd miał wyruszyć wraz z marsz. królestwa Rafałem z Jarosławia. W źródłach brak informacji o dalszych losach tej misji. W styczniu 1484 wziął S. udział w sejmie prowincjonalnym w Nowym Mieście Korczynie, a w lutym był obecny na sejmie walnym w Lublinie. W wyniku decyzji powziętych na kolejnym zjeździe w Nowym Mieście Korczynie (styczeń 1485) S. znalazł się w kilkuosobowej reprezentacji panów małopolskich, która udała się z królem na sejm do Koła, by nakłonić Wielkopolan do poparcia planów wyprawy mołdawskiej. W maju i 1. poł. czerwca t.r. występował u boku Kazimierza Jagiellończyka w Krakowie. Stąd wraz z królem wyruszył przez Lwów do Kołomyi, gdzie 16 IX był świadkiem hołdu hospodara mołdawskiego Stefana, a następnie towarzyszył monarsze w drodze powrotnej z Rusi na grudniowy sejm w Piotrkowie. Ponownie S. pojawił się w otoczeniu królewskim po przyjeździe Kazimierza Jagiellończyka z Litwy na sejm piotrkowski w styczniu 1487 i pozostał na dworze aż do opuszczenia Krakowa przez monarchę w pierwszych dniach października t.r. W czerwcu t.r. jako jeden z królewskich komisarzy brał udział w rozgraniczeniu m. Dobczyc od sąsiednich Brzączkowic. W sierpniu 1488 był obecny na sejmie prowincjonalnym w Nowym Mieście Korczynie, po czym zimę i wiosnę r.n. spędził u boku króla w Krakowie. Między 19 V a 16 VII 1489 otrzymał S. urząd woj. bełskiego. W październiku t.r. wziął udział w skierowanej przeciw Tatarom wyprawie królewicza Jana Olbrachta w rejon Czarnego Ostrowu w górnym biegu Bohu, zakończonej rozpuszczeniem wojsk w pobliżu Zbaraża. Po śmierci króla Węgier Macieja Korwina, S. włączył się w realizację planów osadzenia na tronie węgierskim Jana Olbrachta. Dn. 20 IV 1490 wystosował ze Żmigrodu do wspólnoty miejskiej Bardiowa list, wzywający do poparcia królewicza w staraniach o tron węgierski i zachęcający do propagowania tej kandydatury w innych miastach Górnych Węgier. Pod koniec maja t.r. był już w Krakowie, gdzie wziął udział w czerwcowym zjeździe poświęconym głównie sprawie sukcesji węgierskiej. Być może wówczas właśnie Kazimierz Jagiellończyk powierzył mu rozgraniczenie monarszych Natkowic i Małkowic od szlacheckich Orzechowic w ziemi przemyskiej, czego jednak S. nie zdołał już wykonać. Jeszcze pod koniec czerwca król zabezpieczył S-ego z tytułu współporęczonych przez niego w pierwszym przypadku przed Janem Smolikiem, w drugim przed Hieronimem i Janem z Nowego Miasta 5220 fl. pożyczek królewskich.
Jako ojcowizna przypadły S-emu Łyszkowice w pow. proszowickim oraz opustoszały przed r. 1466 Półłąków. Drugą część jego ojcowizny stanowiły dobra w okolicach Mościsk w ziemi przemyskiej. Składały się na nie nabyte przez ojca Sanniki i Pakość oraz rozległy kompleks królewszczyzn z głównym ośrodkiem w Radenicach, w których ok. 1476 ufundował S. kościół. Wg rewizji z r. 1469 łączna suma królewskich zapisów na tych dobrach wynosiła co najmniej 1910 grzywien. Kluczowe znaczenie dla zabezpieczenia podstaw majątkowych działalności publicznej S-ego miało jednak utrzymanie części majątku wniesionego rodzinie przez matkę, Katarzynę – dóbr żmigrodzkich oraz części czterech wsi w pow. ksiąskim. W wyniku jej dwóch małżeństw, zawieranych po śmierci ojca S-ego, sytuacja własnościowa tych dóbr znacznie się skomplikowała. W r. 1453 Katarzyna przekazała swemu drugiemu mężowi Krzesławowi Wojszykowi w dożywocie trzecią część dóbr żmigrodzkich, trzech wsi w pow. ksiąskim (Grodziny, Zegartowic i Opatkowic) oraz tenuty osieckiej, wyłączając z dziedziczenia jego ewentualne potomstwo z kolejnych małżeństw i zastrzegając dożywotnią roczną pensję 12 grzywien dla swej żyjącej jeszcze matki, a babki S-ego. W r. 1463 Katarzyna zabezpieczyła trzeciemu mężowi Pawłowi Gołuchowskiemu na tych dobrach oraz na sąsiadującej z Zegartowicami Woli pożyczone od niego 500 grzywien, pod warunkiem, że po śmierci męża 400 grzywien przypadnie nie jego krewnym, lecz jej i jej potomstwu. Dzieci z pierwszego małżeństwa zabezpieczyła w r. 1462, zapisując na czterech wsiach klucza żmigrodzkiego wyłożone ongiś przez ich ojca na dobra żmigrodzkie 1 tys. grzywien, z czego 700 grzywien na rzecz S-ego i 300 grzywien na rzecz jego siostry. Zastrzeżono wówczas, iż w razie pełnej spłaty tych sum przez Jana i Krzesława, synów Katarzyny z małżeństwa z Wojszykiem, owe cztery wsie będą mogły zostać podzielone po połowie między Wojszyków i rodzeństwo Stadnickich. Śmierć matki ok. 1463 wywołała między S-m a braćmi przyrodnimi spór o jej posag z drugiego małżeństwa, zabezpieczony na ojczystych dobrach owych braci. Konflikt ten został zażegnany polubownie w sądzie nadwornym w r. 1464. Pierwszą próbę trwałego uregulowania kwestii dóbr macierzystych S. podjął w r. 1466. Rodzeństwo Stadnickich zobowiązało się wówczas odstąpić Wojszykom trzecią część dóbr żmigrodzkich i poł. zbroi, pozostawiając sobie resztę, w tym do czasu wypłacenia im 1 tys. grzywien, cztery wsie objęte zapisem uczynionym przez matkę. Postanowienia tego nie wykonano, skoro w r. 1480 S. i działający w imieniu dzieci nieżyjącej już żony Jan Trzecieski, domagali się wydzielenia każdemu z nich trzeciej części dóbr po matce i babce. T.r. S. i jego szwagier zawarli kolejną ugodę z Wojszykami, wedle której strony uznały za wygasłe zapisy poczynione przez Katarzynę ze Żmigrodu i zobowiązały się dokonać działu dóbr po połowie. W tym czasie S. wykupił prawa swoich małoletnich siostrzeńców do dóbr żmigrodzkich od Trzecieskiego za 750 fl., wóz i dwa konie do powozu. Umowę między S-m a Wojszykami o podziale dóbr żmigrodzkich zawarto w r. 1481. S-emu przypadła wówczas poł. zamku w Żmigrodzie położona od strony Wisłoki, leżący opodal grunt miejski z młynem, Stary Żmigród, Kąty, Kącka Wola, Siedliska, Świerchowa, Bukowina, poł. Myscowej oraz poł. sum zapisanych na sąsiedniej tenucie osieckiej. Umowa ta również nie rozwiązała definitywnie sporu, gdyż Krzesław Wojszyk wypowiedział jej warunki.
Jako współwłaściciel przygranicznego Żmigrodu S. był protektorem polskich kupców prowadzących handel z miastami Górnych Węgier, broniąc ich m.in. przed nadużyciami węgierskich urzędników skarbowych i grasującymi w górach rozbójnikami. Obfita korespondencja S-ego w tych sprawach zachowała się w archiwum miejskim Bardiowa. S. stanowczo egzekwował cło pobierane w Żmigrodzie, co prowadziło do konfliktów z okoliczną szlachtą. W l. 1485–6 procesował się z Jakubem z Dukli, który na drodze między Duklą a Krosnem odbił dwa wozy z winem i innymi towarami o wartości 100 grzywien, zajęte przez służbę S-ego i prowadzone do Żmigrodu z powodu ominięcia owego cła.
W r. 1473 otrzymał S. od króla zezwolenie na wykup z rąk Gamratów tenut Samoklęski i Pielgrzymka położonych w pow. bieckim, czego jednak nie zrealizował. Żona Barbara wniosła S-emu część wsi Niedźwiedź w pow. proszowickim, którą S. musiał uwolnić z ciążących na niej 600 grzywien długu. W r. 1478 od Anny, córki Jana Szanty z Niedźwiedzia, a żony Jana Pielsza ze Swiradzic, S. uzyskał w drodze zamiany za 1200 fl. leżącą w dobrach żmigrodzkich Łysągórę, dalszą część Niedźwiedzia z prawem patronatu nad tamtejszym kościołem oraz wsie Brus i Waganowice w pow. proszowickim. W r. 1481 za 800 grzywien sprzedał działy w czterech wsiach macierzystych w pow. ksiąskim (Grudzinie, Zegartowicach, Woli i Opatkowicach) Klemensowi z Gołuchowic. Uzupełnieniem majątku S-ego były nieruchomości miejskie: grunt w Przemyślu, obok domu kanonika Jakuba Sokołowskiego, sprzedany w r. 1496 przez syna S-ego z zobowiązaniem ochrony nabywcy przed pretensjami braci, zaś w Krakowie zapewne co najmniej jeden z dwóch domów przy ul. Grodzkiej, uwzględnionych w dziale majątku dokonanym przez synów S-ego w r. 1510.
S. umiejętnie dbał o interesy swoich krewnych, w tym zwłaszcza braci stryjecznych, synów Zbigniewa ze Stadnik. W r. 1466 dobra ojczyste, a także trzecią część macierzystych dóbr żmigrodzkich, dożywotnio zapisał – być może w obliczu ciężkiej choroby – jednemu z nich, plebanowi oświęcimskiemu Zbigniewowi. Zapis, odwołany przez S-ego po zawarciu małżeństwa, przewidywał, iż w razie bezpotomnej śmierci S-ego dobra te przejdą na braci Zbigniewa. Drugi z braci stryjecznych, Mikołaj, niewątpliwie dzięki prezencie S-ego został proboszczem w Starym Żmigrodzie. S. zmarł 20 VII 1490 w Krakowie. Datę jego śmierci odnotował współcześnie w swych zapiskach kaszt. rozpierski Ambroży Pampowski.
Żoną S-ego była Barbara z Niedźwiedzia i Biórkowa, córka burgrabiego krakowskiego Jana Gałki (zob.) i Anny z Biórkowa i Krzelowa, jedyna dziedziczka zamku w Krzelowie z okolicznymi wsiami. Związek ten został zawarty najpóźniej w styczniu 1468, wówczas bowiem S. zabezpieczył małżonce na swych dobrach 400 grzywien posagu i 600 grzywien wiana. Barbara żyła jeszcze w r. 1510, gdy synowie przeprowadzali dział majątku, w tym długów S-ego. Po jej śmierci dobra krakowskie przeszły na Stadnickich. Dziećmi z tego małżeństwa byli: Andrzej (zob.), Stanisław (zob.) i Jan, oraz Katarzyna, żona Mikołaja Lanckorońskiego z Brzezia (zob.), Barbara, żona najpierw Mikołaja Frysztackiego, a później Mikołaja Bala z Hoczwi, i Dorota.
Boniecki, V 361; Niesiecki, VIII 475; Paprocki, s. 202; Stadnicki K., Rodowody domu Stadnickich…, Lw. 1857–61, Linia protoplastów, s. 8–10; Żychliński, III 257–8; – Fedorowicz, Dostojnicy i urzędnicy, s. 161, 178; Słown. Geogr., IX (Radenice); Słown. Hist.-Geogr. Ziem Pol., V (Birków, Brus, Brzozowa, Dukla, Gołuchowice, Grodzina, Kąty, Krzelów, Leszczyny, Łyszkowice); Urzędnicy, III/1, 2; – Baczkowski K., Walka o Węgry w latach 1490–1492. Z dziejów rywalizacji habsbursko-jagiellońskiej w basenie środkowego Dunaju, Kr. 1995 s. 45; Dworzaczek W., Leliwici Tarnowscy. Z dziejów możnowładztwa małopolskiego. Wiek XIV–XV, W. 1971; Fałkowski W., Elita władzy w Polsce za panowania Kazimierza Jagiellończyka (1447–1492), W. 1992 s. 160–1, 163, 182, 184, 189; Kiryk F., Rozwój urbanizacji Małopolski XIII–XVI w. Województwo krakowskie (powiaty południowe), Kr. 1985 s. 83–4; tenże, Stosunki handlowe Jasła i miast okolicznych z miastami słowackimi w XV wieku, w: Studia z dziejów Jasła i powiatu jasielskiego, Kr. 1964 s. 150, 153; Kurtyka J., Terytorium żmigrodzkie, w: Kościół – kultura – społeczeństwo. Studia z dziejów średniowiecza i czasów nowożytnych, W. 2000 s. 280; tenże, Tęczyńscy. Studium z dziejów polskiej elity możnowładczej w średniowieczu, Kr. 1997; Papée F., Jan Olbracht, Kr. 1999; tenże, Polska i Litwa na przełomie wieków średnich. Ostatnie dwunastolecie Kazimierza Jagiellończyka, Kr. 1904 I; tenże, Wycieczka archiwalna do Węgier, w: tenże, Studia i szkice z czasów Kazimierza Jagiellończyka, W. 1907 s. 256–7; Radziszewska J., Wieś w regionie jasielskim na przełomie XIV i XV stulecia, w: Studia z dziejów Jasła i powiatu jasielskiego, Kr. 1964 s. 94; Semkowicz W., Drużyna i Śreniawa. Studium heraldyczne, „Kwart. Hist.” R. 14: 1900 s. 214, 218; Sochaniewicz K., Urzędnicy województwa bełskiego do połowy XVI wieku, „Mies. Herald.” R. 10: 1931 s. 9; Stadnicki K., O początkach arcybiskupstwa i biskupstw katolickich obrządku łacińskiego na Rusi Halickiej i Wołyniu, Lw. 1882 s. 58; Wiesiołowski J., Ambroży Pampowski – starosta Jagiellonów, Wr. 1976; Wolski M., Trzeciescy herbu Strzemię. Studium z dziejów średniozamożnej szlachty małopolskiej XIV–XVI w., Kr. 1996 (mszp. pracy doktorskiej, Inst. Hist. UJ); – Acta officii consistorialis Leopoliensis antiquissima, Wyd. W. Rolny, Lw. 1930 II; Akta grodz. i ziem., I, VI, VII–IX, XI, XIII, XV–XIX; Arch. Sanguszków, I; Bártfa. Szabad Királyi varos levéltára (1319–1526), Ed. B. Iványi, I kőtet (1319–1501), Budapest 1910 nr 1914, 1924, 1992, 2128, 2135, 2232, 2340, 2365, 2412, 2478, 2501, 2539, 2563–2564, 2670, 2704, 2738, 2780, 2825; Cod. Pol., III; Cod. Univ. Crac., III; Długosz, Liber benef., I 482, 484, 490, 494, 496, II 170 (w części zapisek błędnie jako Jan); Dokumenty polskie z archiwów dawnego Królestwa Węgier, Wyd. S. A. Sroka, Kr. 2000 II (tu opisy pieczęci S-ego); Hruševs’kyj M., Materialy do istoriï suspil’no-polityčnych i ekonomičnych vidnosyn Zachidn’oï Ukraïny, „Zapysky Naukovoho Tovarystva im. Ševčenka” T. 64: 1905 cz. 2 nr 58; Kod. m. Kr., I, III; Liber quitantiarum regis Casimiri ab a. 1484 ad a. 1488, Wyd. A. Pawiński, w: Teki Pawińskiego, II; Matricularum summ., I, IV/1; Prawa i przywileje królewskiego wolnego miasta Nowego Targu, Wyd. K. Baran, Nowy Targ 1908 s. 13; Starod. Prawa Pol. Pomn., II nr 3578, 3707, 3824, 4102, 4198; Tylus S., Fundacje kościołów parafialnych w średniowiecznej archidiecezji lwowskiej, L. 1999 [Dokumenty]; Vol. leg., I 110; Wyrozumska B., Dokumenty miasta Radomia z lat 1444 do 1611, „Biul. Kwart. Radomskiego Tow. Nauk.” T. 21: 1984 dok. nr 9; Źródła Dziej., XVIII/1B s. 8; – AGAD: Metryka Kor., t. 14 s. 166, 214–16, 220, 276–7, 281, Zbiór A. Czołowskiego, rkp. 268 s. 5–8, rkp. 270 s. 8–12, 14–23, 25–31, rkp. 274 s. 22–3, rkp. 277 s. 16; AP w Kr., Oddz. na Wawelu: Terr. Biec., t. 1 s. 222, t. 2 s. 53–4, 56–7, 59, 65, 70–1, 78, 108, 146, 159, 194, 201, t. 3 s. 12, 15, 34–5, 38, 40, 48–9, 51, 53–4, 63–4, 66–7, 72–3, 82–3, 88–9, 96, 111, Castr. Crac., t. 18 s. 574–5, t. 19 s. 30, 128, 402, t. 20 s. 86, 183, 648, t. 21 s. 303, 448–9, 602, 646, 854, 869, 926, t. 22 s. 272, 721, 900, 997, 1069–70, t. 23 s. 126, 311–12, 418, Terr. Crac., t. 15 s. 69, 285, t. 16 s. 332, 347, 361, 536, 544, 680, t. 17 s. 23–4, 85, 96, 112, 241–3, 347, 397, 413, 420, 496–7, 564, 578, 582–4, 626, t. 18 s. 233, t. 19 s. 28, 53, 79, 89, 108, t. 20 s. 114, 164–5, 183, 204–5, 279, 373, 416, t. 146 s. 729–30, t. 151 s. 132–4, 195, 210–11, 243, t. 152 s. 5–6, 85–6, t. 153 s. 22, 31, t. 201 s. 32, 38, 42, 71, 126, 142, 145, 157–8, 262–3, 267–8, 294–5, 384, 406, t. 202 s. 127, 191, 213–14, 241, 257, t. 204 s. 21, 315, 328, 351, 385, 412, 420, t. 262 s. 99, Terr. Czch., t. 4 s. 412; Arch. Kurii Metropolitalnej w Kr.: Offic. Crac. t. 3 s. 370, 400; B. Czart.: Teki Naruszewicza, rkp. 22 s. 228, 263, 393, 452, 565; B. Nauk. PAU i PAN w Kr.: rkp. 8844 cz. I s. 5, cz. II s. 39; Central’nyj deržavnyj istoryčnyj archiv Ukraïny we Lw.: F. 140/1, 306 k. 28v.; IH PAN w Kr., Pracownia Słown. Hist.-Geogr. Mpol. w Średniowieczu: Mater. do Kod. Mpol., V nr M/138, P/53, 108, 152, 177, Q/24, 26, 36, 47, 101, 102, 105, 118, 120, 127, 172a, 173, 173a, 179, 208, 224, 255, 263, 311, 321; L’vivs’ka naukova biblioteka im. V. Stefanyka we Lw.: F. 141/1, 295 II k. 257v.
Maciej Wilamowski